De kans is groot dat op het moment dat jij dit leest, bijna 45.000 mensen letterlijk hun beste beentje voorzetten tijdens de Nijmeegse Vierdaagse. Het grootste wandelfestijn van Nederland begon gisteren afgelopen dinsdag. Wij spraken een aantal fanatiekelingen uit Uden en Volkel over hun deelname en ervaringen.
Leden van Volkel Loopt Vierdaagse Nijmegen kwamen vorige week nog even bijeen voor een fotomoment. Gisteren startten tien lopers voor de 30 kilometer, 22 voor de 40 en drie lopers voor de 50 kilometer. Ze worden alle dagen verzorgd door een team van 22 verzorgers. “De groep is vanaf april elke dinsdagavond en zaterdagmorgen aan het trainen om zich voor te bereiden op de Vierdaagse”, vertelt de organisatie. “Het is de veertiende keer dat dit hechte team meedoet. De oudste deelnemer is Harrie van Nuland, die alweer voor de vijftiende keer meeloopt. De jongste is zijn dochter Kim, die voor de vijfde keer van start gaat.” 28 personen overnachten op de camping, enkelen bij gastgezinnen en de rest gaat dagelijks op en neer. Vorig jaar hadden ze één uitvaller. Tijdens de bijeenkomst werd ook even stilgestaan bij twee personen die overleden zijn en één lid dat om gezondheidsredenen niet van de partij is.
‘Ik vond het echt niet leuk’
Ria van de Wetering is ook een van de vele wandelaars. De Udense liep in 2004 de Vierdaagse voor de eerste keer. “Je hebt twee soorten wandelaars”, vertelt ze. “De ene groep loopt eenmalig de wandelmars, de andere groep is aangestoken door het zogeheten Vierdaagse virus. Ik ben een beetje van beide.” Haar eerste keer in 2004 beviel niet goed. “Ik vond het echt niet leuk. Zo druk. Het was dringen geblazen bij de start. Pas na drie kwartier konden we vertrekken, want we stonden muurvast in de mensenmassa. Op de dijken was het niet veel beter; je sjokte achter elkaar aan. En dan ook nog de hele dag regen.” Na de vier dagen was ze er dan ook klaar mee. Tot 2008. “Ik ging naar mijn broer gaan kijken die meeliep. Het begon tóch weer te kriebelen en mijn zus en ik besloten dat we het weer eens zouden proberen. Dus in 2009 heb ik me weer aangemeld.” Deze keer was het wél leuk. “Het weer was niet zo heel erg best, maar al die feestende mensen langs de kant maakten veel goed. Vanaf toen waren we besmet met het virus.” Dit jaar loopt Ria voor de elfde keer mee. “Elk jaar bereiden we ons goed voor. We lopen genoeg kilometers voordat we bij de start staan, maar toch is het afwachten hoe het gaat verlopen. Denk bijvoorbeeld aan het weer. Ook kun je blessures oplopen, zoals mijn wandelmaatje vorig jaar. Die kon niet eens starten, dus heb ik alleen gelopen. Maar je bent nooit alleen, dat is het mooie. Altijd heb je aanspraak als je dat wil. Niks is verplicht.”
‘We dansten over de straten’
Een deelneemster spreken we als haar eerste dag erop zit. MarieChristien Verstraten uit Volkel klinkt nog fris en fruitig. “Het was heerlijk!”, is haar enthousiaste reactie. “Lekker wandelweer en volop feest, muziek en gezelligheid langs de kant.” Samen met haar man Ad loopt ze 40 kilometer. Ze had er vertrouwen in voordat ze ging starten. “We hebben van tevoren 300 kilometer getraind. Vorig jaar deed ik ook mee en toen is het ook gelukt. We dansten over de straten.” MarieChristien en haar man zijn ook lid van Volkel Loopt. “We zijn erg betrokken met elkaar, maar iedereen loopt zijn eigen tempo. Anders is het bijna niet te doen. We hopen allemaal dat iedereen van ons de finish haalt!” De Volkelse vindt de sfeer tijdens de vier wandeldagen fantastisch, maar het meest bijzondere vindt ze toch de zorg van de vrijwilligers. “Zij doen alles voor je en dragen je op handen. Ze zijn bezorgd en zorgzaam. Geweldig.” Voor nu is het even tijd om te gaan rusten. “Morgenvroeg mogen we weer. Het komt helemaal goed.”
MarieChristien na het uitlopen van de eerste dag.
‘Een echt vader/dochter moment’
Sherilyn Cayseele (47) uit Uden loopt de Vierdaagse samen met haar vader Guido Cayseele (75). “Voorheen liep mijn vader met mijn moeder, Maria Cayseele-van Duijnhoven, maar vanwege fysieke klachten was het voor haar helaas niet meer mogelijk om te lopen”, vertelt ze. “Vijf jaar geleden zei ik, in een vlaag van verstandsverbijstering, tegen mijn vader: “Dan loop ik met jou! Leuk!” Een echt vader/dochter moment.” Dat jaar trainden ze een half jaar. “Dit was het jaar dat op donderdag de MH17 naar beneden werd gehaald, vandaar dat de intocht op die vrijdag uit respect wat sober was.” Het wandelvirus bleek te blijven kriebelen en in 2016, de 100e Vierdaagse, liepen vader en dochter de wandeltocht weer samen succesvol uit. “Dit jaar gaan we voor onze derde keer samen en loopt mijn vader voor zijn negende kruisje. Mijn moeder is niet meer actief als loper maar verzorgt ons langs de route. Op haar fiets rijdt ze van punt naar punt, en vaak kilometers ver om omdat je uiteraard niet op de route mag fietsen. Door haar fleurige hoedje is ze voor ons al van ver te herkennen in de mensenmassa en weten we dat er een stoeltje voor ons is geregeld.” Ook wordt er een kopje thee of bouillon gehaald en bij heel slecht weer, zoals tijdens het noodweer in 2016, regelt ze vuilniszakken bij iemand op de route zodat vader en dochter die als poncho kunnen gebruiken. Haar ouders staan de hele week op de Vierdaagse camping, zelf wordt ze elke dag door haar man naar Nijmegen gebracht en weer opgehaald. “Kortom, het is een echte familieweek. De zwaarste maar ook leukste week van het jaar. En of we het gaan halen dit jaar? Vrijdag om 18.00 uur weten we het.”
Bron: kliknieuws.nl
De leden van Volkel Loopt, te herkennen aan hun gele en groene shirts (foto: Henk Lunenburg)
