Fred van Dijk:
“Mensen zijn trots op FestyLand in óns Volkel”
“Mijn hobby’s muziek en fotografie zijn mijn werk geworden. Het leuke daarvan is dat niet alleen ikzelf, maar ook anderen daar veel plezier aan beleven. Dat het publiek een te gekke avond heeft. Ik ben een bevoorrecht mens, wanneer ik met mijn werk duizenden mensen plezier kan geven!” Bijna twintig jaar geleden is het dat Fred van Dijk samen met zijn Volkelse schoolgenoten Erik, Dick, Paul en Bart de band BZB oprichtte. En vijf jaar geleden ontstond, op initiatief van de leden van BZB en vooral van hun manager Rien Somers, FestyLand. Het jaarlijkse muziekevenement in Volkel trekt het komende weekend naar verwachting nog meer bezoekers dan de 27.000 vorig jaar.
“Het krijgt steeds meer landelijke bekendheid. Dat was ook de opzet: als je zoiets aanpakt moet je het groots doen”, zegt Van Dijk. Met Paaspop wordt het Nederlandse festivalseizoen geopend, FestyLand vormt de afsluiting. Het muziekfestijn is ontstaan nadat de band zijn twaalf en een half jarig jubileum had gevierd met een BZB-weekend in een tent in de weide aan de Antoniusstraat. “Het was kleinschalig, de tent had een capaciteit van zo’n 1500 man. Bij ons derde lustrum wilden we dat weer doen, maar Rien kwam op het idee om het groter aan te pakken en te proberen om er een jaarlijks terugkerend festival van te maken. We wisten natuurlijk nog niet of het succesvol zou worden, want er zijn genoeg festivals die het niet redden. Maar daar hebben wij gelukkig nooit last van gehad.”
Twee jaar geleden werd het festival uitgebreid met een camping. Het aantal campinggasten verdubbelde vorig jaar van 500 naar 1000. Het komende weekend kunnen er nog meer mensen terecht. “Er is immers ruimte genoeg,” zegt Van Dijk.“Het terrein is van mijn oom en tante en zolang zij eigenaar zijn zal het ook in de toekomst geen probleem zijn. Zij vinden het altijd wel een hele happening. We noemen het terrein voor deze gelegenheid Landgoed Hendrickx. Dat klinkt toch nét iets anders dan een festival ”in een weiland aan de Antoniusstraat”!”
Apenkooi
Van Dijk is de afgelopen tijd bezig geweest met de voorbereidingen van het “zondagmiddag-spektakel” van FestyLand. “Elk jaar organiseren we voor de zondagmiddag iets aparts. We hebben een Tour de Frans gehad en een Chicken Run. Nu houden we het wereldkampioenschap Apenkooi. Ik denk dat dat echt hilarisch wordt. Een tent wordt helemaal ingericht als apenkooi-arena. We gaan daarvoor sporthal De Wervel ongeveer leegtrekken!”
Het grote werk voor FestyLand wordt verzet door professionals, maar de leden van BZB zijn er wel bij betrokken, “hetzij als klankbord, hetzij voor het opzetten van kleinere dingen en ook als levend reclamebord.Het is een van de leukste weekends van het jaar.”
Fred van Dijk is geboren en getogen in Volkel. “Ik was altijd een rustig mannetje in de klas, totdat er een podium was. Ik wilde altijd op het podium staan, van jongs af aan. Dat gold trouwens voor iedereen in de band, daar zijn we later achter gekomen. Dat ik in de muziek terecht ben gekomen, was eigenlijk puur toeval. Erik moest voor de kerstviering op school iets met zijn gitaar doen en hij vroeg er een paar schoolgenoten bij. Toen dachten ze: laten we Fred ook maar vragen, want hij komt ook uit Volkel en hij is dj, dus hij weet hoe hij een microfoon moet vasthouden en misschien kan hij ook wel zingen. Dat is eigenlijk het begin geweest. Op een na allemaal Volkelse jongens. We hebben ook allemaal Sociaal Pedagogisch Werk gestudeerd, dus we zijn een heel sociale band!”
Hij meent het serieus. “Dat is echt te merken hoor! Bijvoorbeeld aan de vergader- en overlegstructuur. We hebben nog nooit knallende ruzie met elkaar gehad. Ik denk dat dat komt omdat we hebben geleerd om dingen niet op te kroppen, zoals veel mannen doen. Je gooit het eruit of je trekt het eruit bij iemand. Daardoor worden dingen in de kiem gesmoord. Door de open communicatie gaat het al twintig jaar zo goed. Ik denk dat dit zijn oorsprong heeft in ons verleden van sociaal pedagogisch werk.”
Altijd beter, mooier, vetter
Het optreden tijdens de kerstviering (“Het was echt heel slecht, maar iedereen vond het hartstikke leuk!”) zou eenmalig zijn, maar er kwam toch een tweede optreden, in een jeugdinrichting, en een derde, in Het Stuupke, waar Van Dijk dj was. Daarop volgden wat optredens in de regio. “Vaak alleen voor gratis drank. Het stelde niks voor wat we deden. Toch zag Rien Somers, de eigenaar van café De Zwaan in Heeswijk-Dinther, iets in ons, wat we zelf nog niet zagen. Hij zei: “Als jullie willen kan ik er voor zorgen dat we de Markthal in Uden voor jullie gaan uitverkopen.” Daar konden zo’n 1500 man in en wij hadden zoiets van: die gast is hartstikke gek! Maar hij mocht het van ons proberen. En het lukte. Toen waren we eerder uitverkocht dan de Golden Earring! Dat was voor mij het punt dat ik dacht dat er misschien wel meer in zou zitten. Rien ging als manager onze zakelijke belangen behartigen, want muzikanten en zaken vormen vaak een hele slechte combinatie.”
Het succes, dat in de jaren daarop volgde, is bekend. BZB treedt nu gemiddeld honderd keer per jaar op. “Het fanatisme is er na twintig jaar nog steeds. We willen altijd beter, mooier, vetter!” In mei wordt het 20-jarig bestaan gevierd, maar Fred mag nog niet vertellen hoe dat gaat gebeuren.
Inmiddels is hij met zijn gezin verhuisd naar Lithoijen. Daar zorgt hij op maandag en woensdag voor zijn vier jonge kinderen. De dinsdag is voor BZB, dan wordt er de hele dag gewerkt in het “oefenhok” van de band aan de Hoge Randweg. Op donderdag en vrijdag werkt hij als onderwijsassistent op een school voor zeer moeilijk lerende kinderen in Den Bosch. Daarnaast fotografeert hij in opdracht. Zijn kinderen zijn er al aan gewend dat papa ’s avonds in het weekend bijna altijd weg is. “Toch zie ik mijn kinderen vaker dan iemand met een baan van negen tot vijf. We ontbijten en eten altijd samen, dat vind ik heel waardevol. Muziek is niet het belangrijkste in mijn leven: dat is thuis, de familie, de kinderen. Muziek is wel altijd mijn passie geweest, ik kan me een leven zonder muziek niet voorstellen. Thuis hebben we ook altijd muziek aan. De kinderen groeien er mee op. Mijn dochter zit al bij een kerkkoortje. Zo ben ik ook begonnen: bij kerkkoor de Nachtegaaltjes in Volkel onder leiding van zuster Veneranda.”
Folksausje
BZB heeft dit jaar het zevende studio-album uitgebracht, dat de naam “7” heeft gekregen. “Je kunt onze muziek het beste omschrijven als “Neder-folk-rock”, zegt Van Dijk. “Erik schrijft 99 % van de teksten en ruim 80% van de muziek. Het is dus bijna allemaal eigen werk. De band heeft een eigen geluid, maar ik denk dat we ons ook in de live-shows van veel anderen onderscheiden: er moet altijd iets te beleven zijn! We houden van showeffecten zoals vlammen. Dat vinden we te gek! We zijn wel een echte spektakelband.” Van Dijk is trots op het laatste album: “Dit is echt het geluid dat we willen hebben, met dat extra folksausje van viool en accordeon.”
Hij mag dan ooit bij de band begonnen zijn als iemand “die een microfoon kan vasthouden”, acht jaar lang heeft hij wekelijks zangles gehad bij mevrouw Kooreneef in Rosmalen. “Een klassiek geschoolde vrouw van in de zeventig, streng, maar zó leuk! Daar had ik enorme klik mee. Ik ging daar op vrijdag naar toe en dan haalde ik eerst bij bakker Verstegen vier broden voor haar, want dat vond ze zo lekker! Voor de les ging ik altijd met haar hond wandelen, net als Guus Meeuwis, die ook zangles van haar had. In Rosmalen werd de basis gelegd voor toonvastheid. Ik weet dat er in Nederland duizenden betere zangers zijn dan ik, maar er zijn geen duizenden betere entertainers, die een link kunnen leggen tussen publiek en band. Daar ligt meer mijn kracht.”
“Met alleen leuke zang kom je er niet. Het totaalplaatje moet kloppen. Het publiek voelt of iets echt en doorleefd is of niet. Dat vind ik heel belangrijk: de energie die wij gezamenlijk hebben. Zet je ons apart, dan zijn wij allemaal redelijk tot goede muzikanten; zet je ons bij elkaar, dan klopt het plaatje.” Dat komt natuurlijk ook doordat de bandleden al twintig jaar samenwerken. “Je deelt niet alleen de muziek in die twintig jaar, maar alles. Het sterven van mijn broer is hier verwerkt. Toen ik trouwde hebben de jongens in de kerk gespeeld. Dat zijn van die dingen die onbetaalbaar zijn. Dat maakt het spelen in BZB ook zo bijzonder. Het voelt nooit als werken, het klopt gewoon. We hebben het goed!”
Ook al woont hij niet meer in Volkel, hij beschouwt het nog steeds als zijn dorp. “Dat heeft met de mensen te maken. Iedereen is enthousiast over het festival. Dat is wel heel fijn. Als ik over het terrein van FestyLand loop zeggen de Volkelse mensen die ik daar tegen kom: “Dat ziet er toch weer mooi uit! En dat in Vólkel en niet in Uje!” Ik denk dat de mensen trots zijn op FestyLand in óns Volkel, dat voelt wel heel mooi!”
