Donderdag 9 juni.
De buurman om de hoek heeft al om 06.00 uur koffie en brood. Om 06.30 uur op pad en dit kan eigenlijk niet vroeger, omdat dan de markeringen en de pijlen niet te zien zijn. De route is weer prima met holle weggetjes zoals in Zuid-Limburg, eikenbossen en eucalyptusbossen.
In dit gebied staan nog vele typische Galicische horréos: (maïsopslagplaatsen), smalle langwerpige bouwsels van natuursteen. In de wanden zijn kleine openingen aangebracht waardoor de lucht bij de maïs kan. Op de poten, vlak onder de bouwsels, zitten grote platte stenen om de muizen te weren. Rond 11.00 uur loop ik een binnensmonds zingend persoon voorbij, die een van de Zuid-Koreanen blijkt te zijn die ik eerder ontmoette. O, jeetje, ik schrik er van. Hij wil alsnog phater Mariuz bedanken voor de eerdere ontmoeting, waaruit ze kracht, inspiratie, moed en vertrouwen kregen. Hoe kom ik van die lui af en ze toch in hun waarde laten zonder te beledigen? Tijdens de koffiepauze in Melide is de GrandPrix van Catalunya te zien voor motoren en de kemphanen voor de 1e en 2e plek strijden op de grasstrook voor de overwinning. De TV hangt binnen boven de voordeur en alle passanten zie je dus op straat lopen. Als er Zuid-Koreanen langs lopen, zal ik wegduiken. Alsof het zo moet zijn, zie ik later voor me in de verte die andere Zuid-Koreaan lopen. Hij gaat langzaam en ik vertraag flink en neem nog een pauze, zodat hij verder uitloopt. Voor een kruising met een autoweg is er rechts een breed bospad, wat lijkt op de route maar het niet is. In dat bospad in de verte loopt hij, laat maar lopen en hij spreekt alleen Koreaans!! Bij het begin van dit pad stond een groot bord met opschrift; Route de Caballos, + Pension 850 meter, (paardenpension) maar de dag daarna was hij weer gewoon op de goede route. Na de middag is er de Juntaherberg in Ribadiso: een geweldig mooi gerestaureerde historische herberg en uitgebreid in de zelfde stijl en sfeer. Het ligt buiten het dorp, voorbij een klassieke brug aan de oever van een kabbelend riviertje, de Rio Iso. Het wat naar achter liggende nieuwe sanitairblok doet niet onder voor dat op de beste moderne campings, zonder muntjes uiteraard. De kleine schuin aflopende ligweide en de treurwilgen zorgen voor een prima rustplek.
Er komen nog steeds pelgrims en de herberg loopt al aardig vol. Langs de herberg is er slechts een restaurantje en er willen wel 60 pelgrims wat eten. De keuken draait op volle toeren en een lege stoel is maar een minuutje leeg.
Vandaag 26 km.
Vrijdag 10 juni.
De echte pelgrims zijn om zes uur op pad en de anderen willen wat uitslapen. Het restaurantje heeft koffie, chocolade- broodjes en croissants. Het pad is weer prima, maar het lijkt of we alleen maar steeds stijgen en bijna niet dalen. Volgens de boekjes is het praktisch vlak. Zit het tussen de oren, omdat we morgen in Santiago zijn?
Onderweg is er een plek waar iedereen schrikt. Er staat een onschuldig uitziend aanhangertje langs het pad tussen wat struikjes, ingebouwd zijn een luidspreker en een audioapparaat. Een bewegingssensor registreert de wandelaar en schakelt de apparatuur in met een keiharde commercial. Na een minuut is het weer stil in het bos. Tegen twaalf uur ben ik in Pedrouze-Arca en de junta albergue (herberg van de overheid) ligt juist voor het dorp. Pas om een uur gaat de deur open en nu groeit de rij van wachtende rugzakken tot wel 50 stuks, keurig tegen elkaar, op volgorde van aankomst.
Bij inschrijving wordt zowat de gehele ID-kaart overgeschreven en men weet precies wie in welk bed ligt. De Duitser Horst(73) en ik hebben geluk, bedden 23 en 24 en geen stapelbedden. Horst komt uit de grensstreek bij Klazinaveen en is de meest ongemanierde pelgrim die de camino loopt.
In de namiddag drink en eet ik wat en schrijf in mijn dagboek, verscholen in een hoekje van een café en ben ik vanaf de weg niet zichtbaar. En wie komen er na een half uurtje ook toevallig binnen? Juist, de Zuid-Koreanen, ik kom er nooit vanaf. Om 16.00 uur is de herberg Completo. Niemand hoeft verder want in het dorp zijn bedden genoeg. Later aan het diner: Menu-del-Dia is de jongste zoon van Yoon aanwezig met een vriend, maar die zijn gelukkig met andere dingen bezig. Vandaag 23 km.
Wordt vervolgd, Mari van Geffen
